Είθισται των κοινών ανθρώπων, η επέτειος να τιμάται του θανάτου και Συ δεν είσαι κοινός. Των μεγάλων ανθρώπων η γέννησις είναι που σηματοδοτεί το κληροδότημα στους επόμενους και του δικού Σου θανάτου η επέτειος είν’ αφορμή περισυλλογής μάλλον των νοημόνων ανθρώπων τούτου του τόπου, παρά εορτής. Για τη γέννησή σου και μόνον γι’ αυτή πρέπει να εορτάζει το έθνος.
Μεγάλη, βεβαίως απαίτησις, για ένα συνοθύλευμα ανερμάτιστων και παντός βοθροπροϊόντος τέως και νυν καταναλωτών, που προ πολλού έχει απωλέσει το αισθητήριον της αυτεπίγνωσης και σέρνεται έρμαιο των πάσης φύσεως δημαγωγών και λοιπών αγυρτών του (σ’ όλες του τις εκφάνσεις) δημοσίου της χώρας μας βίου. Αλλά, το ‘πες κι’ ο ίδιος, πως «τα πάντα ειν’ αντιμετωπίσιμα σ’ έναν λαό, πλην της βλακείας»… Είναι η μοίρα πικρή όσων δεν αρκούνται στην ευτελή (διαχειριστική) θεώρηση της πολιτικής ως της …τέχνης του εφικτού, αλλά ως πεδίον διεύρυνσης των ορίων του, όπως Εσύ.
Ωστόσο, ακόμη κι’ αν δεν αξιώθηκες να το δεις με τα μάτια Σου, πάντες οι άνθρωποι του λαού, ακόμη κι’ οι πρώην οπαδοί του φθονερού αντιπάλου Σου, έκλαψαν γοερά για τον θάνατό Σου. Διότι επέτυχες για τους Έλληνες, ό,τι σε όλων τα μάτια εφάνταζεν ουτοπία κι’ αφορμή για πικρό γέλωτα, αυτό που λίγοι στην ιστορία κατόρθωσαν : να ενώσεις σύμπαντα τον λαό Σου σ’ ένα σκοπό ! Τι κι’ αν κρώζουν οι μαυροκόρακες πλαστογράφοι της ιστορίας μικρόψυχα κι’ επί τάπητος θέτουν βαρύγδουπα τάχατες το ερώτημα αν το ‘πες Εσύ το ΟΧΙ ή …»ο λαός». Μικρόνοες δούλοι της …»κυρίαρχης διαλεχτικής» (της μαλακίας τους δηλαδή σα να λέμε), αδυνατεί να το χωρέσει η γκλάβα τους πως, ως αρμόζει στους αληθινούς και μόνον Ηγέτες, Μεταξάς και Λαός υπήρξαν ταυτόσημες έννοιες. Κι’ έχουν λόγους πολλούς να πράττουν το ανοσιούργημα εις βάρος της μνήμης Σου, δεύτερε, μετά τον Ιωάννη Καποδίστρια, Εθνικέ Κυβερνήτα. Και τούτο, δεν έχει μόνον να κάμει με το κοινωνικό κράτος, που Εσύ θεμελείωσες, όταν οι ψευδεπίγραφα ευαίσθητοι «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλδημοκράτες» της μεταπολεμικής Ελλάδας, μόνον την κοινωνικήν αναλγησία κατέστησαν δεδομένη πραγματικότητα. Κι’ ούτε του ’40 είναι μόνον η εποποιΐα που υπαγορεύει τη στάση των κι’ ο (έστω κι’ ως …αναδρομικός εφιάλτης) τρόμος των αφεντικών τους μπροστά στην προοπτική να μην έπεφτες νεκρός από τα χέρια του Βρεττανού δολοφόνου Σου, προοπτική που θ’ άλλαζε τον ρουν της ιστορίας του κόσμου ολόκληρου. Είν’ η αλήθεια της ιστορικής Σου δικαίωσης καθ’ όλη τη διάρκεια του στρατιωτικού και πολιτικού βίου Σου, σε χρόνους που ταυτίζονται πόλεμος και πολιτική αναπόφευκτα, εκείνο που κατ’ ουσίαν τρομάζει ιστορικά τους εγχώριους αντιπάλους της μνήμης Σου. Διότι γνωρίζουν το …επτασφράγιστο «μυστικό» κι’ επιμελώς το κρύβουν απ’ την «επίσημη» ιστορία οι πλαστογράφοι. Το ξέρουν πως επιτέλους, αν η Αλήθεια για Σένα ειπωθεί, σύμπαν το οικοδόμημα της πολιτικής απάτης (στο οποίο οφείλουν και τη δική τους την «ίνα ζώσι χωρίς να σκάπτωσιν» ύπαρξιν οι τρωγλοδύται της πολιτικής ιστοριογραφίας του τόπου), θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος. Κοντολογίς, θα ομολογούσαν πως τα γεγονότα που ακολούθησαν, Εσένα και μόνον Εσένα δικαίωσαν στην επιμονή για ουδετερότητα κατά την πρώτη γενικευμένη αλληλοσφαγή της Ευρώπης κι’ όχι αυτούς που οδήγησαν ουραγό συμφερόντων αλλότριων τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας στην τραγωδία της Ουκρανίας. Ομοίως, θα πρέπει να πουν πως η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του έθνους μας, η θρασύτατα περιγραφόμενη από τους εθνοαποδομητές ως …συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, θα ‘χε αποφευχθεί, εάν είχες εισακουσθεί. Μα (και κυρίως αυτό), θα ‘ναι υποχρεωμένοι να πουν, πως αν η στρατηγική ιδιοφυΐα Σου (που όχι μόνον το Μπιζάνι εκπόρθησε), δεν εκπορθούσε το Σαραντάπορον (ως τυπικώς μεν τέταρτος, ουσιαστικώς δε πρώτος τη τάξη επιτελικός) καθηλωμένος ο στρατός μας, πικρά κι’ αμήχανα θα ‘βλεπε τα σερβικά και βουλγαρικά στρατεύματα, να προελαύνουν ακάθεκτα στη γη της Μακεδονίας μας, την οποία θα προσαρτούσαν στη χώρα τους, ομοίως όπως αποκρύβουν ότι υπήρξες ο διαπραγματευτής της στρατιωτικής συμφωνίας με τις σύμμαχες του στρατού μας δυνάμεις. Ο μέγας νους, που ανέλαβε να «μπαλώσει» τη διάτρητη των κυρίαρχων πολιτικών του καιρού Σου διπλωματία, της οποίας η επιπολαιότητα, λίγο έλλειψε να συρρικνώσει το έθνος σε ακόμη μικρότερη έκταση γης, μόλις κάτω απ’ τον Όλυμπο. Μέχρι κι’ ανύπαρκτες …ημερήσιες διαταγές …»λάθος κινήσεων» εφηύραν οι πλαστογράφοι, για ν’ αποκρύψουν τον εις το Σαραντάπορον προσωπικό Σου στρατηγικό θρίαμβο, οι αδυνατούντες να αρθούν στο ηθικόν ύψος της ομολογίας, πως μεγάλη θα ήτο του έθνους η απώλεια, εάν στις 12 του Απρίλη του 1871, δεν είχες γεννηθεί, τύποις μεν λογαγέ του Οκτώβρη του ’12, πραγματικέ του πολέμου Στρατάρχα. Γι’ αυτό και (περιφρονώντας τους μικρόψυχους αντιπάλους της ιστορικής για σένα Α-λήθειας), μόνοι εναντίον όλων, οι Χρυσαυγίτες με προτεταμένη την δεξιά, στον αρχαίον εκείνο χαιρετισμό που στη χώρα του Εσύ αναβίωσες, ευγνώμονες βροντοφωνάζουμε υπερήφανα: ΑΙΩΝΙΑ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ, αληθινέ δημιουργέ της Μεγάλης Ελλάδος, Ιωάννη Μεταξά..!
